Ένα σύμπαν για τον καθένα

Είμαστε κάτι ασήμαντα πλάσματα χαμένοι κάπου στο σύμπαν... sweetartist.

Ταξιδεύουμε αμέριμνοι χωρίς προορισμό κι αν το καλοσκεφτείς... χωρίς σκοπό. Ζούμε, αναπνέουμε, δημιουργούμε, αισθανόμαστε, φανταζόμαστε κι έχουμε ανησυχίες. Όλοι.

Σημαντικά πράγματα για τον καθένα χωριστά και για τον καθένα προσωπικά. Τα έχουμε κι αυτά να ταξιδεύουν μαζί μας. Τι μπορεί να κάνει κάποιος; Τι μπορεί να πει;

Δεν ξέρω.

Εξαρτάται πως το βλέπει ο καθένας. Ο Σαίξπηρ είχε πει ότι είμαστε φτιαγμένοι από την σκόνη των άστρων. Κάποιος μπορεί να πει ότι είμαστε σκόνη, ενώ άλλος πως έχουμε κάτι αστεράτο μέσα μας. Και λοιπόν;

Αυτό που αξίζει... ίσως... είναι το νόημα που δίνει ο καθένας στο δικό του σύμπαν. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ.

Εξαφανίστηκα για λίγο γιατί έχω το ελάττωμα (;) και παθιάζομαι. Όταν μ' απασχολεί κάτι παθιάζομαι μαζί του τα δίνω όλα. Έτσι λοιπόν αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να ασχοληθώ ακόμη περισσότερο με το θέατρο. Διάβασα, δόθηκα, διάβαζα και δινόμουν συνεχώς όλο αυτό το διάστημα. Ο σκοπός μου με απορρόφησε. Τελικά τα κατάφερα και πέτυχα. Έγινα δεκτός, κατόπιν εξετάσεων, στο μεταπτυχιακό τμήμα της Σχολής Καλών Τεχνών στο Α.Π.Θ., στο τμήμα Θεάτρου. Είμαι πανευτυχής.

Από δω και πέρα έχω ακόμη πιο πολύ διάβασμα, πολλές εργασίες και υποχρεωτικές παρακολουθήσεις. Ασφυξία;

Είναι η πιο γλυκιά ασφυξία που ένιωσα ποτέ. Ίσως αυτό να εννοούνε οι δύτες όταν λένε ότι αισθάνονται ευτυχία κι ηδονή κάποιες στιγμές πριν τον πνιγμό, όταν ήδη έχουν αρχίσει να πνίγονται. Η διαφορά με μένα είναι ότι το νιώθω από την πρώτη στιγμή της βουτιάς. Της βουτιάς στο σύμπαν του θεάτρου.

Και επιπλέον βρήκα και μια απάντηση, όταν καλά καλά άλλοι δεν μπορούν ούτε τις ερωτήσεις να ψελλίσουν. Την δίνει ο Σαίξπηρ (πάλι) όταν ο Άμλετ λέει κάπου:

"Το έργο εκείνο δεν άρεσε στον κόσμο. Όμως εγώ

το αγάπησα. Γιατί η τέχνη δεν είναι για τους πολλούς

ούτε είναι για τους λίγους, είναι πάντα

για τον καθένα χωριστά."

Θα ανεβαίνω που και που στην επιφάνεια να παίρνω αέρα και τότε θα σου λέω τι βρήκα στο βυθό.

Η Τάνια (κόρη μου) δημιουργεί ένα σύμπαν από βοτσαλάκια κάπου στο Ιόνιο.

.-

Χάνοντας το ρυθμό.

Αγαπητοί φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι,

ζητώ συγγνώμη που έτσι ξαφνικά χάθηκα από τις blogoγειτονιές.

Ελπίζω να μην σας έλειψα, αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς θά 'πρεπε το σημείωμα αυτό να το είχα αφήσει νωρίτερα, γι' αυτό ξαναζητώ συγγνώμη ειδικά από αυτούς που με επισκέπτονταν αδίκως για να δουν μήπως υπάρχει καινούρια ανάρτηση.

Η αλήθεια είναι ότι έχασα το ρυθμό μου γιατί:

1. ετοιμάζομαι για κάποιο μεταπτυχιακό
2. δημιούργησα μια καινούρια θεατρική ομάδα
3. έκανα πολλές θαλασσινές εξορμήσεις

Αύριο ξεκινάμε οικογενειακώς για μια εξόρμηση στη Δυτική Ελλάδα (Ζαγοροχώρια, Ιωάννινα, Μέτσοβο, Θέατρο Δωδώνης, Πάργα, Λευκάδα, Άρτα, Νεκρομαντείο του Αχέροντα, Μεσολόγγι, Καρπενήσι, Μετέωρα). Οπότε θα τα πούμε μετά το 15αύγουστο.

Ελπίζω να ξανάβρω το ρυθμό μου.

Να είστε καλά και να περνάτε καλύτερα!

(φωτογραφίες, γ.χρηστινίδης)

Ας παίξουμε...

Η anna με προσκάλεσε να παίξω στο ιδιογράφως, να γράψω δηλ. με το χέρι μου κάτι στο χαρτί. Την ευχαριστώ για την πρόσκληση και ιδού:

Επίσης ο συνονόματός μου spring με κάλεσε να παίξω σε ένα παιχνίδι όπου με τις λέξεις:

Σοφία, παρεούλα, πρόθεση, σουπιά

πρέπει να δημιουργήσω ένα τετράστιχο, κατά προτίμηση σατιρικό, οπότε:

Πρόθεση δεν είχα Σοφία μου γλυκιά

να πάω με τη Μαίρη την άτιμη σουπιά.

Λίγο η Σαλονίκη, λίγο η παρεούλα

κι η λίμπιντο, ματάκια μου, μου βάρεσε ταμπούρλα.

Ευχαριστώ Γιώργο για την πρόσκληση. Το παιχνιδάκι αυτό το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον γι' αυτό καλώ να παίξουν τους/τις: aliki, akamas, demon, flora, δεσποινάριον.

Τέλος η καλή μου και βραβευμένη μας sweetartist (roadartist) με κάλεσε να παίξω στο παιχνίδι με τα πολλά τα ψέματα και τη μία αλήθεια. Γράφω δηλ. τέσσερεις προτάσεις όπου η μία μόνο είναι αλήθεια και σεις (αν δε βαριέστε) πρέπει να βρείτε τη σωστή. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Είμαι 1,97 κι έπαιζα 15 χρόνια μπάσκετ.

2. Έχω κάνει μία ατομική έκθεση φωτογραφίας και συμμετείχα σε τρεις ομαδικές.

3. Παίζω βιολί.

4. Η βιβλιοθήκη μου έχει 3000 βιβλία.

(Αν είστε μάγκες βρείτε τη σωστή, αν είστε ακόμη πιο μάγκες κλείστε το κομπιούτερ και πηγαίνετε στη θάλασσα.)

Και για να μην ξεχνιόμαστε ορίστε μερικές φωτογραφίες για να δροσιστείτε.

(φωτογραφίες γ. χρηστινίδης)

Το θέμα είναι... ολοένα να φεύγεις και να επανέρχεσαι. Αν μένεις στα ίδια σαπίζεις. Αν δεν κουνάς, δε ρισκάρεις... δε δημιουργείς.

Το θέμα είναι ότι τα "πράγματα" όταν έρχονται, έρχονται όλα μαζί.

Το θέμα είναι ότι είσαι εκπαιδευτικός και μετά το Πάσχα τα σχολεία ζουν μια άλλη ζωή. Μια διαφορετική σχολική ζωή και πρέπει να συμβάλλεις, άν όχι να τη δημιουργήσεις εξ' αρχής. Τα τραγούδια, οι χοροί, τα θέατρα, οι αθλητικές ημέρες πρωταγωνιστούν.

Το θέμα είναι πως πρέπει να κατασκευάσεις, να οργανώσεις, να εμψυχώσεις. Υπάρχουν τόσα παράθυρα στον κόσμο...

αρκεί να ανοίξεις ένα για να μπει φως, να έρθουν οι άνθρωποι κι αμέσως σου ανοίγονται άλλα τόσα.

Έπειτα αλλάζει ο καιρός, αλλάζει κι η διάθεση. Σε κάνει..

να θέλεις να βγεις έξω, η ανοιχτή πόρτα σε καλεί. Δεν κάνεις τα καθημερινά, φεύγεις από τη ρουτίνα, σε χάνουν οι φίλοι σου, τους χάνεις κι εσύ. Μπορεί, όμως, να γνωρίσεις και καινούριους.

Το θέμα είναι ότι

άλλες πάλι φορές θέλεις να παρατηρήσεις τους ανθρώπους την ώρα που...

"εμπορεύονται" τα ιερά των άλλων κι εκπίπτουν, την ώρα που...

κάνουν... διάλειμμα από το τάμα, από αυτό που έχουν ορίσει οι ίδιοι ως τάμα, για να ποζάρουν.

Από την άλλη πάλι υπάρχει και η διαφορετική άποψη για τη ζωή από τη δική σου και πρέπει να χτυπήσεις την πόρτα...

να παρατηρήσεις τα χρώματα και να βεβαιωθείς ότι είναι το ίδιο όμορφα και μέσα.

Να δεις τι μπορείς να δοκιμάσεις από αυτά που σου προσφέρουν οι άλλοι...

"απλόχερα" μπροστά στην πόρτα τους, χωρίς ποτέ να ξεχνάς ότι αυτά που σου προσφέρονται ως δώρα, είναι αυτά που πληρώνεις, τελικά, πολύ πολύ ακριβά.

Το θέμα είναι ότι ενώ ο ήλιος ωθεί σε χαβαλέ και τεμπελιά μερίδα δασκάλων και μαθητών, άλλους τους γεμίζει ένταση και πάθος.

Καιρός του σπείρειν και καιρός του θερίζειν, όπως λέει κι ο Σεφέρης μας.

Πολλές φορές βέβαια, θέλεις να επιστρέψεις...

στις παλιές αξίες με διαφορετική κάθε φορά διάθεση, να ξαναψάξεις...

να βάλεις το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων.

Κι επιτέλους είσαι άνθρωπος, έχεις αισθήματα, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα στην μπάντα με μια κίνηση του χεριού... έτσι... από υποχρέωση ή για την υποχρέωση.

Και το κακό είναι ότι αφοσιώνεσαι σε ό,τι κάνεις, παθιάζεσαι, αμάν πια!

Αλλά όλα αυτά νομίζω δείχνουν ότι οι bloggers είναι πρόσωπα πίσω από τις οθόνες, ειδάλλως κάλλιστα θα μπορούσες να συνομιλείς με ένα ρομπότ ή το χειρότερο... να είσαι ο ίδιος ρομπότ.

Αν είσαι blogger, είναι γιατί είσαι πρώτα άνθρωπος.

Το θέμα είναι ότι τα έχεις ανάγκη όλα αυτά κι έχεις ανάγκη και τ' άλλα.

(φωτογραφίες γ. χρηστινίδης)

Επιστροφή

Επιστροφή στην καθημερινότητα, επανασύνδεση στις πρίζες.

Το ταξίδι στην Κρήτη τελείωσε, όπως τελειώνουν όλα κάποτε. Η κάθοδος στην Κρήτη δεν ήταν η κάθοδος στον Άδη του Οδυσσέα, αν και πολλά μπορείς να πεις ότι έμαθες για την άλλη ζωή.

Σ' αυτή την κάθοδο η άνοδος είχε τον πρώτο λόγο. Ανέβαινες συνεχώς δίχως όριο, δεν πατούσες στη γη και μόνο όταν γεωγραφικά πια ανέβηκες, κάθησες στο χώμα και ένιωσες γήινος.

Στην Κρήτη όλα έχουν άλλη υπόσταση. Αγιοποιούνται, μυρίζουν θυμάρι και πέτρα και γίνονται μπλε και μωβ όπως ο ουρανός της. Φαγητό απίστευτο, ρακί αντί για αίμα, χορός, βλέμματα γεμάτα και... γέλιο.

Ο Σπύρος σε ρώτησε τι κάνει τον άνθρωπο να είναι άνθρωπος. Το γέλιο, Σπύρο, το γέλιο και το χαμόγελο στα πρόσωπα δίνει ταυτότητα στους ανθρώπους. Δεν έχεις γέλιο, δεν έχεις άνθρωπο. Έρχεται μετά η φιλοσοφία για να δώσει στο χαμόγελο αυτό, στο γέλιο... διαστάσεις άλλες, διαστάσεις πέραν των ανθρώπινων.

"Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται" αυτό θα μπορούσες ίσως να πεις σαν αντίστιξη στη μελαγχολία που σου αφήνει η τόση χαρά. Η συμπλογκίτισσα Βασιλική έγραψε ένα παιδικό βιβλίο μ' αυτόν τον τίτλο, ένα βιβλίο για παιδιά που... αγνοούν οι μεγάλοι. Το βρήκες κι αυτό στην Κρήτη, όλα τα βρίσκεις στην Κρήτη μα κυρίως το γέλιο.

Ευτυχώς που έχεις ανθρώπους πάνω, στη βόρεια πατρίδα, ανθρώπους σπάνιους που αγαπούν να σου χαμογελούν κι έτσι ξεκόλλησες κι επέστρεψες.

Αν θέλεις να ξανάρθουν αγάπα τα.

Αγάπα κι όλα επιστρέφουν ομορφότερα.

.........................................................................................................

Η Κυριακή του Πάσχα στους Κισσούς, στις πλαγιές του Ψηλορείτη ή αλλιώς... μια ιστορία αγάπης.

Ο φούρνος έχει ανάψει (δηλ. ένα σπασμένο πιθάρι)

φωτιά και κάρβουνα εξέρχονται

το φαγητό εισέρχεται

...και εισέρχεται

κλείνει η πύλη της κολάσεως

και σφραγίζεται με λάσπη

καθόλου αέρας

έτοιμο

στο μεταξύ βαράμε καμπάνες

ή τρώμε από το αντικρυστό που θυμίζει κυκλικό χορό

μετά από ώρες ανοίγει η πύλη του... Παραδείσου πια

το φαγητό είναι έτοιμο

η μεγάλη στιγμή

και στο τέλος "πάμε όλοι μαζί στην παραλία" όπως έλεγε και η αξέχαστη Μελίνα στο "Ποτέ την Κυριακή"

(φωτογραφίες γ.χρηστινίδης)

Χ Ρ Ο Ν Ι Α Π Ο Λ Λ Α

Ευχές και φιλιά

Αγαπητοί μου διαδικτυακοί σύντροφοι,

από Δευτέρα 21/4 μέχρι και Τετάρτη 30/4 θα βρίσκομαι στην πατρίδα-ερωμένη Κρήτη και συγκεκριμένα στις Μοίρες της Μεσαράς.

Ίσως μπαίνω από κάπου να σας βλέπω που και που, αλλά δεν παίρνω και όρκο μιας και θέλω να δω όλα μου τα φιλαράκια εκεί.

Το να δεις ένα φίλο στην Κρήτη δεν είναι κάτι απλό. Σημαίνει ότι από τη στιγμή που το συναντάς δεν μπορείς να φύγεις αν δεν πιεις καφέ, δεν στρώσει τραπέζι στο σπίτι του για να πιεις στην αρχή μια ρακί με αγκινάρες και μετά κρασί σπιτικό και φαγητό μέχρι τελικής πτώσεως. Μετά πίνεις πάλι ρακί με αγκινάρες και κιτρολέμονα με αλάτι και ξύδι για να χωνέψεις και να μπορέσεις να ξαναφάς κι όλα αυτά, βέβαια, ενώ παίζει η λύρα και τραγουδάς "πότε θα κάνει ξαστεριά" και "στ' άστρα θα πω τον πόνο μου". Φεύγοντας ο φίλος σου λέει ότι αυτό δεν ήταν τίποτα και αύριο σε περιμένει για το επίσημο καλωσόρισμα. Μετά σειρά έχουν οι υπόλοιποι φίλοι.

Την Κυριακή του Πάσχα θα βρίσκομαι στη μαγική αυλή στους Κισσούς. Οι Κισσοί είναι ένα χωριό στις πλαγιές του Ψηλορείτη. Την αυλή την λέω μαγική γιατί εκεί συμβαίνουν πράγματα μαγικά και παράξενα. Καταρχήν είναι όλοι χαμογελαστοί από το ξημέρωμα μέχρι τη νύχτα, το κρέας που τρως είναι ψημένο "αντικρυστά" γύρω γύρω από τη φωτιά, γι' αυτό λέγεται "αντικρυστό" και τέτοιο πράγμα δε ξανάφαγες, χορεύεις, τραγουδάς και γελάς κι όταν κατά τις έξι το απόγευμα δεν μπορείς να κουνηθείς, ούτε πια να πάρεις τα πόδια σου και δεν ξέρεις πως να συμμαζέψεις την κοιλιά σου από το πολύ φαγητό, τότε... είναι που ανοίγει ο πιθαρένιος ξυλόφουρνος. Ο φούρνος αυτός είναι στην ουσία ένα σπασμένο πιθάρι, το πρωί τον ανάβεις με ξύλα κι αφού κάψει καλά αφαιρείς τα ξύλα και χώνεις μέσα τα ταψιά με τα φαγητά, κλείνεις το καπάκι με λάσπη για μην παίρνει από πουθενά αέρα και το φαγητό ψήνεται με τη θερμότητα που υπάρχει ήδη αργάαα... αργάαα... γλυκάαα... γλυκάαα... Όταν λοιπόν ανοίξει ο φούρνος στις έξι και ήδη νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα, τότε καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις δει τίποτα, γιατί κάθεσαι πάλι και τρως και θέλεις κι άλλο.

Τις νύχτες μη νομίζετε ότι ησυχάζουμε (και μην πάει ο νους σας αλλού), γιατί είναι πολύ πιθανό να έρθουν κάποιοι να σου κάνουν καντάδα και μετά να ακολουθήσει αυτό που περιέγραψα πιο πάνω.

Σας εύχομαι, λοιπόν, να περάσετε καλά, να διασκεδάσετε, να έχετε υγεία, χιούμορ κι ένα πλατύ χαμόγελο (σαν αυτό της Ηλιάνθης) να στολίζει τα πρόσωπά σας.

Όταν με το καλό θα ξαναγυρίσω στην πατρίδα-επίσημη αγαπημένη Θεσσαλονίκη θα τα ξαναπούμε, δηλ. την 1η Μαίου (Ωχ! Πρωτομαγιά θα είναι... χλωμό το βλέπω κι αυτό).

(φωτογραφίες γ.χρηστινίδης)

40 παλικάρια, 40 κύματα και 40 ερωτήσεις

Μετά από πρόσκληση της roadartist που εγώ αποκαλώ sweetartist γιατί, χωρίς να την έχω δει ποτέ, είμαι σίγουρος πως είναι πολύ γλυκιά, παίζω αυτό το παιχνίδι με τις 40 ερωτήσεις (με σκοπό προφανώς to know us better).

Μετά παραδίδω τη σκυτάλη (εάν θέλουν την παίρνουν, εάν δε θέλουν δεν την παίρνουν) στα φιλαράκια μου microsoult και spyros vlahos .

1) Όνομα: Γιώργος Χρηστινίδης.

2) Γενέθλια: 15 Απριλίου.

3) Ζώδιο: Κριός.

4) Χρώμα μαλλιών: Καστανά.

5) Χρώμα ματιών: Μελιά και σε κόντρα φως λαδιά.

6) Έχεις ερωτευτεί ποτέ;: Ναι.

7) Είδος μουσικής που ακούς: Ελληνικό έντεχνο, ροκ μπαλάντες, κλασσική και πολλά άλλα.

8) Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι.

9) Ποιος φίλος σου/φίλη σου μένει πιο μακριά;: ο Γιάννης στην Κρήτη.

10) Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Καφέ και τσιγάρο.

11) Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.

12) Τι έχεις στον τοίχο σου: Φωτογραφίες, πίνακες, ακουαρέλες, βενετσιάνικες μάσκες.

13) Τι έχεις κάτω απ' το κρεβάτι σου;: Μήπως ξέρω και γω. Χώνω διάφορα από κάτω. (Όταν ήμουν μικρός φοβόμουν να κοιτάξω κάτω από το κρεβάτι. Τώρα επίσης δεν κοιτάζω για άλλους λόγους.)

14) Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες;: Θα πήγαινα να δω γιατί έσπασε.

15) Αγαπημένος αριθμός: Δεν έχω, αλλά ας πω το 8.

16) Αγαπημένο όνομα: Αυτό που ακούνε αγαπημένα πρόσωπα.

17) Τα χόμπι σου: Θέατρο, κινηματογράφος, ζωγραφική (εικαστικά γενικώς), συγγραφή, να ενθουσιάζω μερικούς, να τη σπάω σε άλλους.

18) Που θα ήθελες να ήσουν τώρα;: Ντρέπομαι να σας πω.

19) Μια ευχή για το μέλλον: Υγεία και περισσότερο χιούμορ.

20) Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες;: Στην Αθήνα του Περικλή.

21) Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Λεφτά, κινητό, κλειδιά.

22) Αγαπημένο λουλούδι: Τριαντάφυλλα (ανεξαρτήτως χρώματος).

23) Αγαπημένη σειρά: Παλιά υπήρχε το "Παρασκήνιο" ή το "Μονόγραμμα".

24) Αγαπημένη ταινία: "Σινεμά Ο Παράδεισος"

25) Αγαπημένο τραγούδι: Είναι πολλά ας πω την "Μπαλάντα του Ούρι" και τον "Κεμάλ".

26) Αγαπημένο βιβλίο: Ε όχι δε θα πω ένα, γιατί είναι πολλά.

27) Αγαπημένο ζώο: Άλογο, σκύλος.

28) Αγαπημένο ρουχο: Άσπρα πουκάμισα.

29) Αγαπημένος καλλιτέχνης: Είναι πολλοί (ευτυχώς).

30) Αγαπημένο χρώμα: Blueblack και χακί.

31) Αγαπημένο φαγητό: Αρνάκι φρικασέ.

32) Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι;: Με κανέναν.

33) Κακή συνήθεια: Καπνίζω.

34) Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Ενθουσιάζομαι εύκολα.

35) Χαρασκτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Ενθουσιάζομαι εύκολα.

36) Συνηθισμένη ατάκα: Μπράβο ρε γαμώτο, πάμε πάλι.

37) Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Σκηνοθέτης θεάτρου, σκηνοθέτης κινηματογράφου, ζωγράφος, αρχαιολόγος, ρεπόρτερ/φωτογράφος του National Geografic, βιολιστής, σαξοφωνίστας, φλαουτίστας.

38) Μεγαλύτερος φόβος: Η απώλεια αγαπημένων προσώπων.

39) Η καλύτερη πίτσα: Σιγά μην έχω και αγαπημένη πίτσα.

40) Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι...: Άτυχα να ζούνε με ανθρώπους.

Επειδή αυτό το παιχνίδι έχει κάτι από το πνεύμα της παιδικής μας ηλικίας σας χαρίζω μια φωτογραφία που τράβηξα ένα μεσημέρι (όχι στης ακρόπολης τα μέρη) σε μια αυλή της Θεσσαλονίκης το 2004 και έχει κάτι (νομίζω) από την παιδικότητα που χάνουμε.

Χαμόγελο

- - Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μακρινή πολιτεία ζούσε μία όμορφη κοπέλα που την έλεγαν Ηλιάνθη. Την ονόμασαν έτσι επειδή το πρόσωπό της ήταν φωτεινό σαν τον ήλιο και όταν χαμογελούσε όλος ο κόσμος έμοιαζε ν' ανθίζει και να γεμίζει ευωδιές παντού γύρω της. Άλλοι τη φώναζαν "Ηλιάνθη" κι άλλοι χαιδευτικά " Ήλιε μου". Η Ηλιάνθη ήταν πολύ όμορφη, με μακριά μαύρα μαλλιά και κάτασπρο δέρμα, μα αυτό που την έκανε να φαίνεται η ομορφότερη του κόσμου ήταν η καλοσύνη της και το χαμόγελό της. Ποτέ κανείς δεν την είχε δει κατσουφιασμένη, ποτέ κανείς δεν έτυχε να τη συναντήσει στο δρόμο και να μην του πει καλημέρα μ' ένα πλατύ γλυκό χαμόγελο. Ξέρω κάποιους που επεδίωκαν να βρεθούν στο δρόμο της για να γεμίσει η ψυχή τους με τη γλύκα αυτή που είχε το χαμόγελό της. Μάλιστα πολλοί ισχυρίζονταν ότι ακόμα και μέρες που είχε συννεφιά και ο ουρανός ήταν βαρύς, μόλις εμφανίζοταν η Ηλιάνθη τα σύννεφα έφευγαν μακριά κι ο ουρανός γινόταν λαμπερός και χαρούμενος. Όλος ο κόσμος αναρωτιόταν πού οφειλόταν τόση γλύκα στο χαμόγελό της. Δοκίμαζαν να φάνε γλυκά και να χαμογελάσουν μα το θέαμα ήταν πολύ αστείο γιατί κολλούσαν στα δόντια τους διάφορα κομματάκια και περισσότερο γελούσαν οι άλλοι που τους έβλεπαν παρά οι ίδιοι. Άλλοι πάλι έτρωγαν ζάχαρη, αλλά σε λίγο καιρό καθόλου δεν χαμογελούσαν γιατί είχαν χάσει όλα τους τα δόντια και τέλος κάποιοι που το είχαν ρίξει στο μέλι κι ενώ χαμογελούσαν φαρδιά πλατιά ξαφνικά εμφανίστηκε ένα σμήνος μελισσών που τρύπωσε στο στόμα τους κι έτσι αναγκάστηκαν να τρέξουν να βουτήξουν στο μεγάλο συντριβάνι της πλατείας για να γλιτώσουν κάνοντας να ξεκαρδιστούν στα γέλια όλα τα μικρά παιδιά που έπαιζαν τριγύρω εκείνη την ώρα. -

-

Το μυστικό της Ηλιάνθης ήταν οι σκέψεις της. Επειδή ήταν πολύ καλή είχε πάντα μια καλή σκέψη για όλους και για τον καθένα χώρια. Ακόμα κι όταν ήταν μόνη της έκανε μόνο ωραίες σκέψεις, οι σκέψεις έφερναν στο στόμα της τις λέξεις, οι λέξεις τις προτάσεις κι οι προτάσεις το τραγούδι. Όταν το τραγούδι έφθανε στα χείλη της τότε αυτά άνοιγαν και σχημάτιζαν το πιο γλυκό χαμόγελο του κόσμου, ενώ το πρόσωπό της έλαμπε σαν τον ήλιο.

-

- Και όλα ήταν καλά για την πανέμορφη την Ηλιάνθη, εκτός από ένα. Υπήρχε ένα παράπονο που έκρυβε βαθιά μες στην ψυχή της και δεν την άφηνε να χαρεί ολότελα τις όμορφες σκέψεις της. Αυτό που τη βασάνιζε ήταν ότι δεν μπορούσε να γράψει. Αν ήξερε γράμματα; Και βέβαια ήξερε και μάλιστα πολύ καλά. Της άρεσε το διάβασμα γιατί εκεί έβρισκε κι άλλες όμορφες σκέψεις, της άρεζε να κάνει όνειρα και να τα ντύνει με τα πιο ωραία χρώματα, ακόμη της άρεζε να φτιάχνει φανταστικούς διαλόγους με φανταστικούς ήρωες, οι οποίοι ήταν έτοιμοι ΄ν' αλλάξουν τον κόσμο, αλλά μόλις έπιανε το μολύβι στο χέρι της, τότε όλα χάνονταν. Οι όμορφες σκέψεις της αρνούνταν να ξαπλώσουν στο χαρτί, οι λέξεις έμοιαζαν με χάρτινα καραβάκια που βράχηκαν και χάλασε το σχήμα τους. Όσες φορές προσπάθησε να γράψει το αποτέλεσμα της φαίνοταν τόσο άχαρο που λίγο έλειπε να βάζει τα κλάματα, μα την τελευταία στιγμή μια όμορφη σκέψη και νάτο πάλι το χαμόγελο του Ήλιου ν' ανθίζει στα χείλη της. Ήταν ένα πρόβλημα, που προσπαθούσε να μην το σκέφτεται για να μην της χαλάει τη διάθεση, βαθιά μέσα της, όμως, την πονούσε κι ένα μικρό, να, τόσο δα μικρό ψιχαλάκι ζήλειας πάντα υπήρχε γι' αυτούς που μπορούσαν να γράφουν ωραία και οι άλλοι να τους διαβάζουν και να μαγεύονται. Ώσπου...

-

-

Πάντα υπάρχει ένα "ώσπου" σε όλα τα καλά παραμύθια, έτσι και δω συνέβαιναν όλα αυτά ώσπου έγινε κάτι και άλλαξε τη ζωή της. Ένα βράδυ αφού φόρεσε τις χρωματιστές πυτζάμες που της άρεζε να φοράει, διάβασε το βιβλίο που της άρεζε να διαβάζει και χωρίς προσπάθεια έκανε τις όμορφες σκέψεις που της άρεζε να κάνει πριν κοιμηθεί, ήρθε ο ύπνος και γλυκά την πήρε και την πήγε στο μέρος που δεν έχει άλλο χώρο παρά μόνο για όνειρα. Ονειρεύτηκε ότι ήταν η ίδια μία σκέψη, μια όμορφη σκέψη που αφηνόταν στ' αεράκι και πήγαινε πότε εδώ και πότε εκεί. Πότε ξάπλωνε σε καταπράσινα λιβάδια ανάμεσα στα λουλούδια με τα ζουζούνια να της γαργαλούν τις πατούσες, πότε την έπαιρνε τ' αεράκι και την πήγαινε στα κύματα που την περίμεναν οι γλάροι για να κάνουν το παιχνίδι τους, πότε πήγαινε στα σπίτια των ανθρώπων που είχαν προβλήματα και τους έκανε με το τίποτα να χαμογελούν και πότε πήγαινε στα μέρη που συχνάζουν οι νέοι και τότε εκείνοι σηκώνονταν να την υποδεχτούν, χόρευαν μαζί της, την έκαναν τραγούδι κι ετοιμάζονταν να κατακτήσουν τον κόσμο. Τότε ήταν που εμφανίστηκε ένας ξένος. Από πού; Μα από το πουθενά, όπως όλοι οι ξένοι και της είπε: "Ήλιε μου για φαντάσου να σου απαγορέψει κάποιος να πετάξεις ως τη θάλασσα, να σου απαγορέψει επίσης να ξαπλώσεις στο χορτάρι, θα μπορούσες μετά να χορέψεις με τους νέους;" Ξαφνιάστηκε η Ηλιάνθη και σκέφτηκε πως δε θα μπορούσε να ζήσει έτσι. Ο ξένος συνέχισε: "Φαντάσου γλυκέ μου Ήλιε να ήταν κι άλλη σκέψη μαζί σου και κάθε φορά να σε τραβά να φύγετε για κάπου αλλού, αφήνοντας αυτό που δε χόρτασες, αφήνοντας αυτό που δεν έζησες, θα μπορούσες να χαρείς έτσι;"

-

-

Η Ηλιάνθη τρόμαξε με τις εικόνες αυτές, κούνησε τα χέρια να τις διώξει, ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο κι αμέσως άνοιξε τα μάτια. Στο δωμάτιό της όλα ήταν σκοτεινά, η σκέψη, όμως, της αυγής που σε λίγο θα ξεπρόβαλε την έκανε να χαμογελάσει. Άπλωσε το χέρι της κι έπιασε ένα τετράδιο κι ένα μολυβάκι. Δειλά δειλά έγραψε:

Σε λίγο βγαίνει η αυγή...

Σταμάτησε, δεν είχε άλλο να γράψει, άφησε το μολύβι και τότε... τη σκέψη στο χαρτί τη σήκωσε τ' αεράκι και την πήγε αλλού, αυτή απλά έγραψε

ακούω τα πουλιά στα δέντρα...

έκλεισε τα μάτια και δεν έδιωξε τη σκέψη που μόλις πήρε ετούτη τη μορφή:

ο κόσμος ξυπνάει...

της άρεζε πάντα να βλέπει τον κόσμο να ξυπνάει και ν' αλλάζει και τότε...

και είναι μαγικό να ζεις αυτή την αλλαγή.

-

-

Έβγαλε τις πολύχρωμες πυτζάμες, κίνησε να πάει να πλύνει το πρόσωπό της, μα άλλαξε γνώμη, γύρισε πίσω, ανέβηκε όρθια επάνω στο κρεβάτι και γυμνή όπως ήταν διάβασε:

-

Σε λίγο βγαίνει η αυγή

ακούω τα πουλιά στα δέντρα

ο κόσμος ξυπνάει

και είναι μαγικό να ζεις αυτή την αλλαγή.

-

Χαμογέλασε με τόσο γλυκό χαμόγελο που έκανε τον κόσμο να ξυπνήσει νωρίτερα εκείνο το ξημέρωμα και πολλοί προλάβαν κιόλας να δουν την αλλαγή και ήταν μαγικό αυτό.

-

-

(φωτογραφίες: γ.χρηστινίδης Σύρος/Σάμος)

-