Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Ένα σύμπαν για τον καθένα

Είμαστε κάτι ασήμαντα πλάσματα χαμένοι κάπου στο σύμπαν... sweetartist.
Ταξιδεύουμε αμέριμνοι χωρίς προορισμό κι αν το καλοσκεφτείς... χωρίς σκοπό. Ζούμε, αναπνέουμε, δημιουργούμε, αισθανόμαστε, φανταζόμαστε κι έχουμε ανησυχίες. Όλοι.
Σημαντικά πράγματα για τον καθένα χωριστά και για τον καθένα προσωπικά. Τα έχουμε κι αυτά να ταξιδεύουν μαζί μας. Τι μπορεί να κάνει κάποιος; Τι μπορεί να πει;
Δεν ξέρω.
Εξαρτάται πως το βλέπει ο καθένας. Ο Σαίξπηρ είχε πει ότι είμαστε φτιαγμένοι από την σκόνη των άστρων. Κάποιος μπορεί να πει ότι είμαστε σκόνη, ενώ άλλος πως έχουμε κάτι αστεράτο μέσα μας. Και λοιπόν;
Αυτό που αξίζει... ίσως... είναι το νόημα που δίνει ο καθένας στο δικό του σύμπαν. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ.
Εξαφανίστηκα για λίγο γιατί έχω το ελάττωμα (;) και παθιάζομαι. Όταν μ' απασχολεί κάτι παθιάζομαι μαζί του τα δίνω όλα. Έτσι λοιπόν αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να ασχοληθώ ακόμη περισσότερο με το θέατρο. Διάβασα, δόθηκα, διάβαζα και δινόμουν συνεχώς όλο αυτό το διάστημα. Ο σκοπός μου με απορρόφησε. Τελικά τα κατάφερα και πέτυχα. Έγινα δεκτός, κατόπιν εξετάσεων, στο μεταπτυχιακό τμήμα της Σχολής Καλών Τεχνών στο Α.Π.Θ., στο τμήμα Θεάτρου. Είμαι πανευτυχής.
Από δω και πέρα έχω ακόμη πιο πολύ διάβασμα, πολλές εργασίες και υποχρεωτικές παρακολουθήσεις. Ασφυξία;
Είναι η πιο γλυκιά ασφυξία που ένιωσα ποτέ. Ίσως αυτό να εννοούνε οι δύτες όταν λένε ότι αισθάνονται ευτυχία κι ηδονή κάποιες στιγμές πριν τον πνιγμό, όταν ήδη έχουν αρχίσει να πνίγονται. Η διαφορά με μένα είναι ότι το νιώθω από την πρώτη στιγμή της βουτιάς. Της βουτιάς στο σύμπαν του θεάτρου.
Και επιπλέον βρήκα και μια απάντηση, όταν καλά καλά άλλοι δεν μπορούν ούτε τις ερωτήσεις να ψελλίσουν. Την δίνει ο Σαίξπηρ (πάλι) όταν ο Άμλετ λέει κάπου:
"Το έργο εκείνο δεν άρεσε στον κόσμο. Όμως εγώ
το αγάπησα. Γιατί η τέχνη δεν είναι για τους πολλούς
ούτε είναι για τους λίγους, είναι πάντα
για τον καθένα χωριστά."

Θα ανεβαίνω που και που στην επιφάνεια να παίρνω αέρα και τότε θα σου λέω τι βρήκα στο βυθό.

Η Τάνια (κόρη μου) δημιουργεί ένα σύμπαν από βοτσαλάκια κάπου στο Ιόνιο.

.-