New York, New York

Κάποια στιγμή της πολυτάραχης ζωής μου έπρεπε να μεταβώ στη Νέα Υόρκη για ένα σοβαρό ζήτημα. Πήγα κουβαλώντας μαζί μου τις προκαταλήψεις μου και τα αντιαμερικανικά μου αισθήματα ως γνήσιος Έλλην. Όταν επέστρεψα είχα ακόμη τις αντιρρήσεις μου σχετικά με την αμερικανική πολιτική ανά τον κόσμο, πλην όμως αναθεώρησα κάποια πράγματα όσον αφορά στους ανθρώπους. Ιδού μερικά προσωπικά συμπεράσματα χρήσιμα προς συζήτηση:

• ο μέσος αμερικάνος δεν ξέρει τι του γίνεται από πολιτική
• ασχολούνται παραπάνω από όσο πρέπει με τον κήπο τους
• δεν έχουν ιδέα τι γίνεται στον κόσμo
• ελάχιστοι ξέρουν που βρίσκεται η Ελλάδα, αν και γνωρίζουν τον Παρθενώνα
• τόσους χοντρούς μαζεμένους πρώτη φορά έβλεπα
• ο αμερικάνος της Νέας Υόρκης δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αμερικάνο άλλης πολιτείας (π.χ. του Τέξας)
• στους δρόμους της Νέας Υόρκης συναντάς ανθρώπους από όλες τις φυλές της γης, οι οποίοι όμως ζουν αρμονικότατα
• από όποιον ζήτησα βοήθεια στο δρόμο τη βρήκα με το παραπάνω
• οι νεουορκέζοι είναι ευγενικοί και φιλόξενοι
• σε καμιά περίπτωση, σε καμία από τις δύο πολιτείες που επισκέφθηκα (Νέα Υόρκη και Νιου Τζέρσευ) δεν αισθάνθηκα ανασφαλής ή ανεπιθύμητος
• βρίσκεις περισσότερη ανθρωπιά απ' όση περίμενες
• ο μέσος αμερικάνος δεν έχει σωστή πληροφόρηση για πολλά ζητήματα
• η Νέα Υόρκη πραγματικά δεν κοιμάται ποτέ, βρίσκεις ανοικτά μαγαζιά και ό,τιδήποτε θελήσεις οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας ή της νύχτας

Επειδή το κάπνισμα απαγορεύεται δια ροπάλου στα καφέ και τα εστιατόρια, εκτός από μερικά ελάχιστα μαγαζιά που έχουν ειδική άδεια (η οποία όμως κοστίζει πολύ), ξεκίνησα από την 18η λεωφόρο να βρω ένα μαγαζί να πιω έναν καφέ και να καπνίσω και τέσσερα τσιγαράκια με την ησυχία μου. Έφτασα αποκαμωμένος μετά από δύο ώρες στο Σέντραλ Παρκ (65η, αν θυμάμαι καλά, λεωφόρο) και δεν βρήκα τίποτα. Αποκαρδιωμένος πήρα το δρόμο της επιστροφής από ένα παράλληλο δρόμο μπας και βρω τίποτα (άλλες δύο ώρες) και τελικά βρήκα ένα ωραιότατο μαγαζί όπου μπορούσα να καπνίσω, μόλις πέντε λεπτά από το σημείο που είχα ξεκινήσει. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού ήταν ένας Τούρκος ο οποίος μόλις έμαθε ότι ήμουν Έλληνας έκανε σα να βρήκε το χαμένο αδερφό του. Με περιποιήθηκε (θα πρέπει να είχα πολύ δυσάρεστη όψη) και συζητήσαμε για καμία ώρα περίπου για ό,τι μπορείτε να φανταστείτε.

Το άγαλμα της Ελευθερίας είναι εμπνευσμένο από το άγαλμα της Αθηνάς που υπήρχε στην Ακρόπολη των Αθηνών.

Ένα ενδιαφέρον σημείο της επίσκεψής μου στο Αμέρικα ήταν και οι δίδυμοι πύργοι, τους οποίους επισκέφθηκα λίγους μήνες πριν την πτώση τους, γι' αυτό και οι φωτογραφίες που ακολουθούν, καθώς και μερικές εκατοντάδες ακόμα που δεν μπορώ να αναρτήσω λόγω χώρου έχουν, ας πούμε, κάποια συλλεκτική αξία. Όσες φωτογραφίες φαίνεται να τραβήχτηκαν από ψηλά είναι μέσα από τους δίδυμους και συγκεκριμένα από τον 105 όροφο.

Το Manhattan από το Ellis Island, το νησάκι που δέχοταν τους μετανάστες πριν τους δεχτεί ο Νέος Κόσμος Από τα χιλιάδες πορτραίτα ανθρώπων που έψαχναν για μια καλύτερη ζωή. Στο Broadway... Μια από τις πολλές γέφυρες που συνδέουν το Manhattan ... Στο Central Park συμβιώνουν πολλοί και διάφοροι... Το άγαλμα της Ελευθερίας πίσω από τα κάγκελα. Ο Debor ο σκίουρος από το New Jersey. ..................................φωτογραφίες γ. χρηστινίδης........................ 29 Μαρτίου ώρα 8:00 με 9:00 το βράδυ σβήνουμε τα φώτα. Είναι η ώρα της γης. Λεπτομέρειες στο blog της flora και στην ανάρτησή της "Earth Hour"