Μια φωτογραφία

Πάντα έβλεπα τη Βουλή από έξω. Πάντα αναρωτιόμουν πως βλέπει κανείς μέσα από τη Βουλή. Όταν μου δόθηκε η ευκαρία να μπω, τότε... "είδα" και κατάλαβα. Οι 300 δεν βλέπουν τίποτα από ό,τι συμβαίνει έξω.

(φωτογραφία γ.χρηστινίδης, Αθήνα, 30 Μαίου 2009)

Μια φωτογραφία

Άλλος για Χίο τράβηξε πήγε κι άλλος για Μυτιλήνη...

(φωτογραφία γ.χρηστινίδης, Αθήνα, 30 Μαϊου 2009)

Φάντασμα

Σα φάντασμα γυρνώ εδώ και καιρό, πηγαίνοντας σε τόπους που έχω, βέβαια, επιλέξει. Χώνοντας τη μούρη μου σε χιλιάδες σελίδες βιβλίων κι άλλοτε απλές σελίδες φρεσκοτυπωμένες από κάποιον εκτυπωτή. Δεν έχω χρόνο για πολλά, μα ούτε και για λίγα. Η σκέψη μου βολοδέρνει σε κάποια σκηνή θεάτρου κι από κει γρήγορα γρήγορα σε κάποια αγαπημένα πρόσωπα - πολύ αγαπημένα, όμως, κι αυτό είναι όλο. Δεν πέρασε και πολύς καιρός από το ατύχημα που είχα και την εγχείρηση που υπέστη. Τρέχω και κάποτε, κάποτε φτάνω κάπου. Πέρασα να πω ένα "γεια" και ένα "να είστε καλά".

( Επειδή ο χρόνος είναι λίγος, τις φωτογραφίες πια τις βγάζω οδηγώντας. Ιδού μία βροχερή. Δρόμος Γιαννιτσά - Γαλατάδες, Μάρτιος 2009.)

Ένα σύμπαν για τον καθένα

Είμαστε κάτι ασήμαντα πλάσματα χαμένοι κάπου στο σύμπαν... sweetartist.

Ταξιδεύουμε αμέριμνοι χωρίς προορισμό κι αν το καλοσκεφτείς... χωρίς σκοπό. Ζούμε, αναπνέουμε, δημιουργούμε, αισθανόμαστε, φανταζόμαστε κι έχουμε ανησυχίες. Όλοι.

Σημαντικά πράγματα για τον καθένα χωριστά και για τον καθένα προσωπικά. Τα έχουμε κι αυτά να ταξιδεύουν μαζί μας. Τι μπορεί να κάνει κάποιος; Τι μπορεί να πει;

Δεν ξέρω.

Εξαρτάται πως το βλέπει ο καθένας. Ο Σαίξπηρ είχε πει ότι είμαστε φτιαγμένοι από την σκόνη των άστρων. Κάποιος μπορεί να πει ότι είμαστε σκόνη, ενώ άλλος πως έχουμε κάτι αστεράτο μέσα μας. Και λοιπόν;

Αυτό που αξίζει... ίσως... είναι το νόημα που δίνει ο καθένας στο δικό του σύμπαν. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ.

Εξαφανίστηκα για λίγο γιατί έχω το ελάττωμα (;) και παθιάζομαι. Όταν μ' απασχολεί κάτι παθιάζομαι μαζί του τα δίνω όλα. Έτσι λοιπόν αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να ασχοληθώ ακόμη περισσότερο με το θέατρο. Διάβασα, δόθηκα, διάβαζα και δινόμουν συνεχώς όλο αυτό το διάστημα. Ο σκοπός μου με απορρόφησε. Τελικά τα κατάφερα και πέτυχα. Έγινα δεκτός, κατόπιν εξετάσεων, στο μεταπτυχιακό τμήμα της Σχολής Καλών Τεχνών στο Α.Π.Θ., στο τμήμα Θεάτρου. Είμαι πανευτυχής.

Από δω και πέρα έχω ακόμη πιο πολύ διάβασμα, πολλές εργασίες και υποχρεωτικές παρακολουθήσεις. Ασφυξία;

Είναι η πιο γλυκιά ασφυξία που ένιωσα ποτέ. Ίσως αυτό να εννοούνε οι δύτες όταν λένε ότι αισθάνονται ευτυχία κι ηδονή κάποιες στιγμές πριν τον πνιγμό, όταν ήδη έχουν αρχίσει να πνίγονται. Η διαφορά με μένα είναι ότι το νιώθω από την πρώτη στιγμή της βουτιάς. Της βουτιάς στο σύμπαν του θεάτρου.

Και επιπλέον βρήκα και μια απάντηση, όταν καλά καλά άλλοι δεν μπορούν ούτε τις ερωτήσεις να ψελλίσουν. Την δίνει ο Σαίξπηρ (πάλι) όταν ο Άμλετ λέει κάπου:

"Το έργο εκείνο δεν άρεσε στον κόσμο. Όμως εγώ

το αγάπησα. Γιατί η τέχνη δεν είναι για τους πολλούς

ούτε είναι για τους λίγους, είναι πάντα

για τον καθένα χωριστά."

Θα ανεβαίνω που και που στην επιφάνεια να παίρνω αέρα και τότε θα σου λέω τι βρήκα στο βυθό.

Η Τάνια (κόρη μου) δημιουργεί ένα σύμπαν από βοτσαλάκια κάπου στο Ιόνιο.

.-

Χάνοντας το ρυθμό.

Αγαπητοί φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι,

ζητώ συγγνώμη που έτσι ξαφνικά χάθηκα από τις blogoγειτονιές.

Ελπίζω να μην σας έλειψα, αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς θά 'πρεπε το σημείωμα αυτό να το είχα αφήσει νωρίτερα, γι' αυτό ξαναζητώ συγγνώμη ειδικά από αυτούς που με επισκέπτονταν αδίκως για να δουν μήπως υπάρχει καινούρια ανάρτηση.

Η αλήθεια είναι ότι έχασα το ρυθμό μου γιατί:

1. ετοιμάζομαι για κάποιο μεταπτυχιακό
2. δημιούργησα μια καινούρια θεατρική ομάδα
3. έκανα πολλές θαλασσινές εξορμήσεις

Αύριο ξεκινάμε οικογενειακώς για μια εξόρμηση στη Δυτική Ελλάδα (Ζαγοροχώρια, Ιωάννινα, Μέτσοβο, Θέατρο Δωδώνης, Πάργα, Λευκάδα, Άρτα, Νεκρομαντείο του Αχέροντα, Μεσολόγγι, Καρπενήσι, Μετέωρα). Οπότε θα τα πούμε μετά το 15αύγουστο.

Ελπίζω να ξανάβρω το ρυθμό μου.

Να είστε καλά και να περνάτε καλύτερα!

(φωτογραφίες, γ.χρηστινίδης)

Ας παίξουμε...

Η anna με προσκάλεσε να παίξω στο ιδιογράφως, να γράψω δηλ. με το χέρι μου κάτι στο χαρτί. Την ευχαριστώ για την πρόσκληση και ιδού:

Επίσης ο συνονόματός μου spring με κάλεσε να παίξω σε ένα παιχνίδι όπου με τις λέξεις:

Σοφία, παρεούλα, πρόθεση, σουπιά

πρέπει να δημιουργήσω ένα τετράστιχο, κατά προτίμηση σατιρικό, οπότε:

Πρόθεση δεν είχα Σοφία μου γλυκιά

να πάω με τη Μαίρη την άτιμη σουπιά.

Λίγο η Σαλονίκη, λίγο η παρεούλα

κι η λίμπιντο, ματάκια μου, μου βάρεσε ταμπούρλα.

Ευχαριστώ Γιώργο για την πρόσκληση. Το παιχνιδάκι αυτό το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον γι' αυτό καλώ να παίξουν τους/τις: aliki, akamas, demon, flora, δεσποινάριον.

Τέλος η καλή μου και βραβευμένη μας sweetartist (roadartist) με κάλεσε να παίξω στο παιχνίδι με τα πολλά τα ψέματα και τη μία αλήθεια. Γράφω δηλ. τέσσερεις προτάσεις όπου η μία μόνο είναι αλήθεια και σεις (αν δε βαριέστε) πρέπει να βρείτε τη σωστή. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Είμαι 1,97 κι έπαιζα 15 χρόνια μπάσκετ.

2. Έχω κάνει μία ατομική έκθεση φωτογραφίας και συμμετείχα σε τρεις ομαδικές.

3. Παίζω βιολί.

4. Η βιβλιοθήκη μου έχει 3000 βιβλία.

(Αν είστε μάγκες βρείτε τη σωστή, αν είστε ακόμη πιο μάγκες κλείστε το κομπιούτερ και πηγαίνετε στη θάλασσα.)

Και για να μην ξεχνιόμαστε ορίστε μερικές φωτογραφίες για να δροσιστείτε.

(φωτογραφίες γ. χρηστινίδης)