Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα

"Μαζί σαπίζουμε, Νύμφη του Θερμαικού. Είσαι Νύμφη και είμαι Νυμφίος. Και είσαι η γενέτειρά μου. Εσύ, βέβαια, κάποτε θα ξανανιώσεις, όταν όλα αυτά τα μπετά ξαναγίνουνε, έτσι ή αλλιώς, χώματα. Και στον καιρό της νέας δόξας σου, της νέας αναγέννησής σου, αν είσαι η μάνα, η ανά, η μάικω και η μάντρε, εμάς Μπαγιάτιδες και Γιουνάνιδες, Αποικιστές και Αποίκους, που όμως φέρνουμε τις ουλές και τα σφραγίσματά σου, μη μας πατικώσεις μες στην ανωνυμία και τη λησμονιά, όπως τόσο καλά ξέρεις, αλλά να μας ξαναθυμηθείς, να μας πεις υιούς σου και να μας εξυψώσεις."

-

ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ, Το δικό μας αίμα

(φωτογραφίες γ.χρηστινίδης)

-

...τη γενέθλια πόλη μου αφήνω ακόμα μια φορά, όχι για βόλτα ή αναψυχή, αλλά "διά σοβαρή οικογενειακήν μου υπόθεσιν". Θα είμαι στην Αθήνα με τον ωραίο αττικό ουρανό και το καλύτερο κλίμα της γης, την πόλη που σου αρκούν λίγες ώρες ύπνου για να ξεκουραστείς. Για όσους λείψω λυπάμαι, για όσους δε λείψω πάλι λυπάμαι. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, μέχρι το βραδάκι της Κυριακής σας παραπέμπω στον τίτλο αυτής της ανάρτησης.

Οι παντούφλες και η συμβολή τους στην ενημέρωση

Οι εφημερίδες έχουν γίνει πλέον σούπερ μάρκετ, όλοι το γνωρίζουν αυτό. Μερικοί χαίρονται και καγχάζουν για την υψηλή κυκλοφορία των εντύπων τους μόνο που δεν τολμούν να βγουν χωρίς το "δωράκι" τους. Την πρώτη φορά που είχε συμβεί αυτό, το είχε ξεκινήσει, αν θυμάμαι, καλά μια μεγάλη απογευματινή εφημερίδα με ένα λεξικό, είχε ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων από τους λοιπούς εκδότες για αθέμιτο ανταγωνισμό και αντιδεοντολογική συμπεριφορά. Η εφημερίδα αμύνθηκε λέγοντας ότι το βιβλίο συμβάλλει στη γνώση και συμπληρώνει την πληροφόρηση του αναγνώστη. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ'αυλάκι και η γνώση και ενημέρωση των αναγνωστών εκτοξεύτηκαν σε πολύ υψηλά επίπεδα βοηθούμενες από ντιβανοσκεπάσματα, μαχαιροπήρουνα, μαξιλάρια και βεβαίως μαξιλαροθήκες, dvd, cd, σκουφιά, γάντια, παπλώματα κ.ά. Μιας και από πολύ μικρός ήμουν εφημεριδοφάγος, έχω πολύ καλές σχέσεις με πολλούς εφημεριδοπώλες και πράκτορες τύπου ανά την επικράτεια. Το Σάββατο που μας πέρασε πήγα όπως πάντα για τις εφημερίδες μου και κάθησα να πιω κι έναν καφέ με το εφημεριδοπώλη, όταν εμφανίστηκε μία γιαγιά με ένα ζευγάρι παντόφλες στα χέρια, τις οποίες τις είχε πάρει την προηγούμενη ως δώρο μαζί με κάποιο τηλεοπτικό (ή γυναικείο, δε θυμάμαι) περιοδικό. Σας παραθέτω αυτούσιο το διάλογο που ακολούθησε: ΓΙΑΓΙΑ: Παιδί μ' δε μου καν' ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΗΣ: Τι είπες γιαγιά; Γ: Δε μου κάν' σου λέω. Ε: Τι δε σου κάνει γιαγιά; Γ: Οι παντούφλες δε μου κάν', είναι μικρές. Ε: Και γιατί γιαγιά δεν έπαιρνες άλλο νούμερο; Γ: Δεν βλέπω καλά παιδάκι μου, νόμιζα ήταν οι δικές μου. Ε: Και γω τι να σου κάνω τώρα γιαγιά; Γ: Να μου τσ' αλλάξεις τι να κάνεις; Ε: Γιαγιά δεν μπορώ να στις αλλάξω κι ούτε έχω άλλες... Γ: Μη μου κάν'ς τώρα τέτοια, τι δεν έχεις; Ε: Δεν έχω άλλες παντόφλες, τελείωσαν. Γ: Μη με λες τελείωσαν, τι μαγαζάτορας είσαι; Ε: Γιαγιά δεν πουλάω παντόφλες... Γ: Βρε μη με λες εμένα δε πουλάς, από σένα τις πήρα. Ε: Από μένα τις πήρες, αλλά δεν τις πουλάω εγώ, το περιοδικό... Γ: Βρε το περιοδικό μια χαρά είν' οι παντόφλες είναι μικρές. Ε: Το περιοδικό τις πουλάει, όχι εγώ. Εγώ... Γ: Εσύ, εσύ, ωραίος έμπορος είσ' εσύ. Ε: Γιαγιά άσε με ήσυχο γιατί έχω και δουλειά. Γ: Να μ' αλλάξεις τις παντούφλες. Ε: Να πας στο περιοδικό να στις αλλάξουν. Γ: Μωρέ θα πάω, στην αστυνομία θα πάω, θα δεις εσύ... (φεύγει μουρμουρίζοντας), φωτιά θα πέσ' να μας κάψει. Ε ρε και να ζούσ' ο Χαρίλαος (προφανώς ο άντρας της), τότε να σε δω εγώ μου τσ' αλλάζ' ή δε μου τσ' αλλάζ'...

Το ύφος είναι το ήθος

Δεν μπορεί να είσαι άλλο από αυτό που δείχνεις. Δεν μπορούν οι πράξεις σου ή οι συμπεριφορές σου να είναι κάπως κι εσύ να διατείνεσαι πως είσαι κάπως αλλιώς. Η φόρμα και το στυλ υπαγορεύονται πάντα από το περιεχόμενο.

Άνθρωποι και ανθρωπάκια παρελαύνουν καθημερινά μέσα από το γυαλί της τηλεόρασης και σε κοιτάζουν με αλαζονεία, με υπεροψία, ενώ θέλουν να δείξουν πως είναι σεμνοί και προσγειωμένοι. Έτοιμοι να λιανίσουν τους αντιπάλους τους, κοιτώντας τους ειρωνικά, με σοφιστικέ μειδιάματα, χειρονομώντας απαξιωτικά. Τίποτα μην πέσει κάτω, καμιά λέξη να μην πάει χαμένη, θίγονται κι επαναστατούν σε τυχόν ενάντια λόγια στα δικά τους. Όλα για το θεαθήναι, για τη βιτρίνα. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, t.v.περσόνες, παρουσιαστές, ιερείς ο καθένας και το ύφος του. Δεν είναι βέβαια αυτοί έτσι, απλώς εκείνη τη στιγμή νευρίασαν ή φοβήθηκαν ή έπρεπε να δώσουν ένα μάθημα στους άλλους ή εν πάσει περιπτώσει έτσι έπρεπε να κάνουν. Οι πολιτικοί που λένε ψέματα δεν είναι καθόλου ψεύτες, οι δημοσιογράφοι που κάνουν συμφωνίες απλώς αναγκάσθηκαν, οι παρουσιαστές που εκτροχιάζονται στα χωρίς επιστροφή λιβάδια της γελοιότητας είναι γιατί έτσι τους θέλει ο κόσμος (;). Κι όλοι μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε ηδονίζονται ν'ακούν τη φωνή τους. Δεν ακούν κανέναν άλλον, δεν αφήνουν να μιλήσει κανένας άλλος, αλλά δεν είναι έτσι αυτοί. Προς θεού, αυτοί κατανοούν τους συνομιλητές τους, είναι ευπροσήγοροι, είναι φιλικοί και προπάντων είναι δημοκρατικοί. Ο ιερέας που παίζει ξύλο ή καίει βιβλία είναι γεμάτος αγάπη κατά βάθος. Μη σας ξεγελάει το ύφος του.

Δεν υπάρχει πια αξιοπρέπεια, μόνο η παραχώρηση. Παραχώρηση στην παραχώρηση βάλε λίγο νερό στο κρασί σου και στο τέλος θα πίνεις μόνο νερό. Μα δείτε τους το ύφος τους είναι το ήθος τους.

Blogότσαρκα - Οι πρώτες εντυπώσεις

Όπως κάθε νέος blogger που σέβεται τον εαυτό του έτσι κι εγώ ξεκίνησα δειλά δειλά για την πρώτη μου βόλτα στα blogs του κόσμου. Στην πρώτη σου βόλτα είσαι διστακτικός, ντρέπεσαι και φοβάσαι. Λες: Να χτυπήσω; Θα μου μιλήσουν; Κι αν με αποπάρουν; Τέλος πάντων κάποια στιγμή χτυπάς μια πόρτα, αρθρώνεις δυο κουβέντες και περιμένεις να δεις τι θα συμβεί. Δε συμβαίνει τίποτα. Χτυπάς μια άλλη πόρτα και μετά κι άλλη κι άλλη και στο μεταξύ σου έχει φύγει ο αρχικός φόβος. Θυμήθηκα την τελευταία φορά που επισκέφθηκα μια δημόσια υπηρεσία κάπου στη Θεσσαλονίκη. Υπήρχε μια πόρτα κλειστή που έγραφε με μεγάλα, βιαστικά και άθλια γράμματα Δ.Ε.Υ.Α.Μ. Νόμιζα ότι από πίσω υπήρχε ένα γραφείο κι ένας υπάλληλος που θα έλεγε εμπρός ή περάστε ή ναι. Τίποτα δεν ακούστηκε, χτύπησα πιο δυνατά και πάλι δεν άκουσα λέξη οπότε άνοιξα διστακτικά την πόρτα και αντίκρυσα μια πολύ μεγαλύτερη αίθουσα από αυτή που φανταζόμουν, όχι ένα, αλλά τουλάχιστον εφτά γραφεία και αρκετό κόσμο που περίμενε για να τακτοποιήσει δουλειές σαν και τη δική μου υποθέτω. Ποιος θα βρεθεί να πει εμπρός και περάστε ανάμεσα σ'αυτό το μίζερο ανθρώπινο συνονθύλευμα . Ποιος θα ήταν τόσο ευγενικός; Την επόμενη φορά που επισκέφθηκα την ίδια υπηρεσία άνοιξα την πόρτα χωρίς να χρονοτριβήσω και χωρίς "περιττές" ενέργειες.

Κάπως έτσι ήταν και με τις πρώτες blogοεπισκέψεις μου. Άλλοι ήταν αδιάφοροι, άλλοι τελείως άφαντοι και μερικοί μουγκοί. Επέμενα και στάθηκα τυχερός γιατί ανακάλυψα ευγενικούς ανθρώπους που είπαν περάστε κύριε, τι θα πάρετε ή μάλλον κοιτάξτε τι έχουμε και πάρετε ό,τι θέλετε. Αυτές τις πόρτες ποτέ δε θα ανοίξω με αγένεια, θα κτυπώ κι υπομονετικά θα περιμένω.

Μια άλλη διαπίστωση -την οποία, βέβαια, φανταζόμουν από πριν την ύπαρξη της- ήταν ότι υπάρχουν blogογειτονιές με ωραίες βιτρίνες κι από μέσα αέρα κοπανιστό, άλλες με βιτρίνα και εσωτερικό αρίστης ποιότητας, άλλες χωρίς πολλά πολλά στη βιτρίνα, αλλά με πλούσιο εσωτερικό κόσμο κι άλλες που η βιτρίνα τους ήταν όπως το μέσα τους το απόλυτο μηδέν -0- Πώς θα μάθεις από που να πας να ψωνίσεις; Πώς θα δεις αν πίσω από την υπέροχη, χρωματιστή blogοσελίδα υπάρχει σκεπτόμενος άνθρωπος κι όχι κάποιο βλαχαδερό που μαιμουδίζει ή κάποιος απλώς πονηρός που αφήνεται να παρασυρθεί από τα ρεύματα της εποχής, φορώντας το μοντέρνο και στυλάτο προσωπείο του; Ψάξε. Τι άλλο;

Η βόλτα μου συνεχίζεται και μερικές φορές ζω ευχάριστες εκπλήξεις. Υπάρχει πολύς πλούτος ανακατεμένος, όμως, με στολιδάκια που απλώς λάμπουν. Θα προσπαθήσω να μαζέψω μερικά "ακριβά" κοσμήματα να τα φορώ, να καμαρώνω και να χαίρομαι. Θα χαρίσω κι εγώ με τη σειρά μου ό,τι μπορώ σ'αυτούς που το αξίζουν ή το έχουν ανάγκη, το μόνο που δε θα κάνω είναι τούτο:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την ,

γυρίζοντας συχνά κ'εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

ΚΑΒΑΦΗΣ 1913

Είπα κι εγώ...

Είπα να εμφανιστώ κι εγώ "σ'αυτά τα ψηφιακά πράγματα" και να λέω τη γνώμη μου επί παντός επιστητού. Θα προσπαθήσω να γίνω συμπαθής στους περισσότερους και σε μερικούς άλλους θα τη σπάω μέχρι θανάτου. Θα σχολιάζω τα ανθρώπινα γιατί είμαι σίγουρος πως η ανθρωπότητα και ο παγκόσμιος πολιτισμός με χρειάζονται και δεν μπορούν χωρίς εμέ. Επίσης θα γράφω διάφορα έξυπνα - έως πολύ έξυπνα - και πνευματώδη (γιατί φυσικά τέτοιος άνθρωπος είμαι) και γενικώς θα έχω άποψη για όλα. Όλοι έχουν, γιατί όχι κι εγώ. Όποιος θέλει μπορεί να σχολιάζει, όποιος δε θέλει με γεια του με χαρά του. Τα λέμε λοιπόν... Γιώργος Χρηστινίδης